Wedstrijdzeilen op het Gardameer. ‘Bucket list’ vind ik een vervelend begrip maar ik wilde er altijd graag een keer varen. Nu werden er eind juli de Laser EK-voor Masters georganiseerd in Gargnano aan de westkant (midden) van het Gardameer. Dus een unieke gelegenheid om daar naar toe te gaan en te strijden met mannen van mijn leeftijd die denken dat ze nog iets moeten bewijzen. Marie-José (mijn betere helft) wilde zelfs meereizen. Door mijn vele loze beloften in het verre verleden (“Ik ga een uurtje zeilen en ben dan terug” of “als ik begin van de middag terug ben, kunnen nog wat leuks doen”, etc, etc) had die al jaren geleden besloten om nooit meer met mij mee te gaan naar een zeilwedstrijd. Voor Garda werd een unieke uitzondering gemaakt.
Dus boot op het dak en gaan..
Mijn hoge verwachtingen van de ideale zeilomstandigheden waren vlak voor vertrek al enigszins getemperd door Jan en Henny: “als er alleen ’s morgens en ; ‘s avonds wind staat moet je héél vroeg starten” waarschuwden ze mij. En inderdaad, de 1e drie wedstrijddagen probeerde het comité het nog met starttijden voor oude mannen die veel slaap nodig hebben, maar dat resulteerde slechts in één tellende race. Dus vanaf dat moment 08.00 uur sharp starten, 07.00 uur het water op, 06.15 op de haven, 05.30 uit je nest.. Dan 3 wedstrijden waarvan de 1e twee met harde beuk en hoge golven en de 3e met minder/geen wind, 11.00 uur klaar en 3 races gevaren en je laten terugslepen naar de haven.. Een militaire operatie. Zonder coachboot, dus met de bekende banaan met duck-tape onder giek geplakt (toppunt van armoede), powerbars in het zwemvest en met een 2 liter water fles met magnesium (tegen de kramp) tegen de mast vastgezet het water op.
De wind en golven kunnen daar toch indrukwekkend zijn. Voor de start even een kort kruisrakje varen betekent onverbiddelijk downwind terug. En dat kan je in een Laser niet half doen…
De golven waren, zowel met veel als weinig wind, erg lastig. Vanaf januari 2x per week op de Kralingse Plas gevaren. Maar daar kom je er toch niet mee. Dat werd mij snel duidelijk. De ‘weekend-warriors’ zoals Nic die altijd treffend omschrijft werden gedecideerd naar het achterveld verwezen.
Vergeleken met Loosdrecht (22 boten) was de RZV met 2 boten een beetje mager vertegenwoordigd. Luuk (Basten Batenburg) was ook aanwezig maar werd onverwacht met koliekpijnen (niersteen) opgenomen in een regionaal ziekenhuis. Vette pech en echt erg vervelend voor hem.. Gelukkig is hij ondertussen weer thuis.
Nadeel van zo’n stukje schrijven is dat je tenslotte ook de uitslagen moet communiceren; hierbij dan. Het was in ieder geval een prachtige ervaring en een goede training voor de Boterletter, het jaarlijks hoogtepunt voor iedere master. Toch? (Klik HIER voor de uitslagen)
Hero Mulder
